Dit werk, dat is gemaakt met inkt op papier, is typerend voor de belangstelling van de hoogrenaissance, niet alleen voor artistieke bloei, maar ook voor allerlei soorten wetenschappelijke ontdekkingen. Anatomische studies van de schouder maakt deel uit van een groot aantal anatomisch werk dat door da Vinci is gemaakt. Zijn andere anatomische studies omvatten gedetailleerde afbeeldingen van de manier waarop de spieren in de nek bewegen en studies van baby's die zich in de baarmoeder ontwikkelen.
Anatomische studies van de schouder worden soms 'Anatomische studies van de mannelijke schouder' genoemd, om het type kadaver weer te geven dat Leonardo als zijn model gebruikte. Er was een zekere mate van afkeer en afkeuring over kunstenaars en anatomen die kadavers gebruikten voor experimenten, maar de praktijk werd tijdens de Renaissance steeds meer wijdverbreid.
De pagina van da Vinci's notitieboekjes waarop Anatomische Studies van de Schouder te vinden zijn, bevat verschillende afbeeldingen van een schouder, vanuit verschillende hoeken. Op sommige punten zien we hoe de anatomie van de schouder aansluit bij de gehele anatomie van het bovenlichaam. Op andere punten zoomt da Vinci in op de schouder en onderzoekt hij in detail bepaalde spieren en pezen.
Anatomische studies van de schouder is echter niet zomaar een reeks afbeeldingen: het is een geïntegreerd stuk, dat zowel anatomische schetsen als verklarende tekst in het handschrift van da Vinci (dat vaak de vorm aannam van 'spiegelschrift') omvat. Dit is ook kenmerkend voor andere anatomische tekeningen van da Vinci. Verschillende kunstcritici hebben interessant werk gedaan om anatomische studies, zoals Anatomische studies van de schouder, in overeenstemming te brengen met Leonardo's olieverfschilderijen.
Er is zeker een verband te leggen tussen zijn interesse in de compositie van het menselijk lichaam onder de huid en de manier waarop hij het lichtspel op de huid schilderde, en realistische, emotievolle gezichtsuitdrukkingen. Anatomische studies van de schouder laten zien dat Da Vinci vooral geïnteresseerd was in pezen en spieren. Zoals veel renaissancekunstenaars gaven anatomische theaters hem inspiratie voor vragen over de relatie tussen lichaam en geest, en voor een begrip van beweging, kracht en wilskracht.
Misschien wel het beroemdste schilderij over dit onderwerp, dat een interessant vergelijkingspunt vormt met Anatomische studies van de schouder, is Rembrandts schilderij De anatomische les. Hoewel het meer dan een eeuw na Anatomische studies van de schouder is geschilderd, toont Rembrandts weergave van een anatomische les in olieverfschilderijen aan dat da Vinci niet de enige renaissancekunstenaar was die het enorme creatieve potentieel zag dat kon worden ontketend door de kruising tussen kunst en geneeskunde.
De menselijke vorm verschijnt in beide disciplines, en beide helpen de kijker om het op een unieke manier te zien.
